Апошняе жаданне

Плывуць хмары ў дзяцінстве небе,
Сярод іх мара самотны кіт.
Хмары страху, болю, няўдач
Пральецца дождж — дождж жаданняў і надзей.

Яны, як будучае жыццё,
Сонца шчасця ў нашым небе,
Пэндзлем малюю фарбамі ў небе.
Дапамагаюць мне жаданні і надзеі.

З нябес униз адным звычайным страхам
Пад покрывам мінулага іду кудысь,
Але здаецца мне, што дабра не будзе.
Свеціць зорка мне з нябес,

Указвай шлях, што мне патрэбен.
Каменем аб камень унутры ствараюцца жаданні.
Жаданні полымем успыхнуць унутры.
Святло сонца не заменіць прадчування.

Яны, як воуки, возьмуць што трэба і сыдуць.
Мае вечныя карані, ярасць закипае ў крыві.
У руках сябе трымаю, сьцякаючы крывёй,
Застацца бы сабой.

Мне не зберагчы душы,
Душа ў мяне не верыць, забылася.
Не змагла цягнуць такую ношу.
Чую галасы,

Зверху крычыць мне, што белы,
Другі, што чорны,
А на справе шэры.
На небе праляцела знічка.

Усё ў гэтым свеце асцярожна,
Жаданне і Свобода. Так мала і так шмат.
Што з вамі стала, калі вы здрадзілі?
І вось рэальнасць разбіваецца ў шкло,

Стаю з асколкамі рэальнасці ў руках.
Горда задраны нос, сур'ёзны як ніколі.
Душы няма, ёсць воуки.
Жыццё смяецца мне ў твар,

Ці патрэбна табе гэта, Хлопец?
Воукі шкалят зубы, не будуць біцць паклоны.
З горла ідзе бяздзейны стогн,
Мой стогн — адзін з мільёнаў,

Адзін сижу і вою.
Ёсць шлях не з малітваў, жаданняў і надзей,
Сабраць сябе з працы і цярпення.
А пакуль.

Дзеля справядлівасці адпраўлю ў пекла жаданні і надзеі.
Зорка, укажы мне шлях.